شيوه هاى جديد براى درمان پيرچشمى
خلاص شدن از عينك مطالعه


پشت مردمك شما عدسى ظريف ديسك مانندى قرار دارد كه هنگامى كه شما تمركزتان را به سادگى بين اشياى دور و نزديك تغيير مى دهيد، شكل خود را تغيير مى دهد تا تصوير واضحى روى شبكيه ايجاد شود. عدسى چشم از ۴۰ سالگى به بعد سفت مى شود و قابليت تطبيق خود را از دست مى دهد. مثل يك دوربين با فوكوس خودكار كه در يك موقعيت معين گير كرده باشد. چشم پزشكان به اين پديده «از دست رفتن قدرت تطابق» مى گويند، يا همان چيزى كه بين مردم به پيرچشمى مشهور است.
افراد براى مقابله با پيرچشمى ابتدا چيزها را نزديك تر به چشم خود نگه مى دارند. افرادى كه از پيش به خاطر ابتلا به نزديك بينى عينك مى زنند، با پيرچشم شدن مجبور مى شوند براى ديدن اشياى نزديك عينك خود را بردارند. دست آخر بسيارى كه هرگز عينك به چشم نزده اند براى آنكه بتوانند كارهاى در فاصله نزديك مانند مطالعه را انجام دهند مجبور مى شوند از عينك مطالعه _ كه بدون نسخه پزشك هم در دراگ استورها موجود است _ استفاده كنند.
اما افراد سالمندى كه از پيش نزديك بين بوده اند و عينك به چشم مى زده اند، با پيرچشم شدن مجبور خواهند بودند از عينك ها يا لنزهاى دوكانونى استفاده كنند. عادت كردن به اين عينك ها يا لنزهاى دوكانونى كار مشكلى است و حتى هنگامى كه به آنها عادت كرديد، مشكل محدود شدن حوزه ديد و اختلال در درك عمق به جاى مى ماند. يك مطالعه در استراليا نشان داده است كه افراد سالمندى كه از لنزهاى چندكانونى استفاده مى كنند نسبت به افرادى كه از لنزهاى معمولى استفاده مى كنند دوبار بيشتر در معرض سقوط و آسيب هاى ناشى از آن هستند.يك راه ديگر براى حل مشكل پيرچشمى استفاده از يك چشم براى ديد دور و چشم ديگر براى ديد نزديك است. اين شيوه را تك بينى (monovision) مى نامند، نامى كه چندان مناسب نيست چرا كه اين مسئله را به ذهن متبادر مى كند كه شما تنها از يك چشم براى ديدن استفاده مى كنيد. گرچه ممكن است استفاده عامدانه از هر چشم براى ديدن فاصله هاى متفاوت عجيب به نظر برسد، اما مغز مى تواند داده هاى متفاوت حاصل از دو چشم را تلفيق كند و آنها را به صورت يك ميدان بينايى منفرد واضح در آورد.
بعضى از چشم پزشكان معتقدند كه افراد بيشترى بايد شيوه تك بينى را امتحان كنند چرا كه جايگزين مناسبى براى دردسر عينك هاى مطالعه و مشكلات عينك ها يا لنزهاى دوكانونى است، اما برخى ديگر مى گويند كه اغلب بيمارانشان اين روش را دوست ندارند و عده اى نيز هرگز به آن عادت نمى كنند.مشكلات شايع اين روش از جمله از دست رفتن عمق ميدان ديد، بدتر بودن ديد نزديك و حساسيت كمتر به كنتراست يعنى توانايى افتراق بين نور و تاريكى است.يك راه براى موفق شدن در شيوه تك بينى كمك گرفتن از لنزهاى تماسى است، شخص نزديك بين _ كه دچار پيرچشمى هم شده است _ به يك چشمش لنز مى زند تا ديد واضح دور داشته باشد ولى ديد چشم ديگرش را تصحيح نشده باقى مى گذارد (چرا كه اين چشم از قبل نزديك بين هست) يا با يك لنز تماسى ديگر ديد نزديك در آن را تقويت مى كند. راه ديگر موفقيت در تك بينى توسل به جراحى با روش ليزيك (LASIK) است، البته بهتر است ابتدا روش كمك گرفتن از لنزهاى تماسى را امتحان كرد. روش ليزيك كه امروزه در ميان افراد نزديك بينى كه نمى خواهند عينك يا لنز تماسى به چشم بزنند بسيار رايج شده است، شامل استفاده از ليزر براى شكل دادن دوباره قرنيه _ بخش شفاف گنبدى شكل جلوى مردمك و عنبيه _ است. اغلب در صورتى كه هدف كمك براى توانايى در تك بينى باشد هر دو چشم عمل مى شود.